منبرک صحبتهاي كوتاه
(به بهانه ۲۳ ربیع الاول ؛ سالروز ارتحال اسوه اخلاق ، حضرت آیت الله میرزا جواد آقای تهرانی)
حضرت آیت الله میرزا جواد آقای تهرابی ،ویژگیهای منحصر به فردی داشتند که بسیار است
یکی از این ویژگیهای ایشان زهد و دوری از شهرت بود
داستانک ۱:
در یکی از چاپهای کتاب آیین زندگی، کسی که آن را چاپ کرده بود ، روی جلد کتاب نام ایشان را آیت الله تهرانی نوشته بود.
موقعی که یک نسخه از این کتاب به دست ایشان رسید، با دیدن لفظ آیت الله ناراحت شدند؛ به من گفتند: هرجا کتاب مرا دیدی ، روی آیت الله خط بکش…
داستانک۲:
هنگامی که ایشان جبهه رفته بودند، یک روز برای تهیه فیلم و خبر آمده و شروع کرده بودند به فیلمبرداری از جاهای مختلف تا رسیده بودند به مرحوم میرزا جواد آقا تهرانی.
شناخته بودند که ایشان چه شخصیتی است و می‌خواستند بهتر و بیشتر فیلمبرداری کنند، ولی تا دوربین فیلمبرداری به ایشان می‌رسد، ایشان عمامه را از سر برمی‌دارند تا شناخته نشوند، که موجب شهرت و آوازه ایشان شود.
بعد از فوت ایشان، نامه‌ای در یادداشت‌های شخصی شان پیدا شد که از ایشان خواسته بودند تا در برنامه‌ای به معرفی خود تحت عنوان یکی از شخصیت‌های اسلامی این مرز و بوم بپردازند.
ایشان در زیر جملاتی که از ایشان به عنوان شخصیت اسلامی در نامه یاد شده بود، با خودکار قرمز خطی کشیده بودند و در حاشیه آن دو جمله نوشته بودند یکی:
“رب شهره لا اصل لها؛ ای بسا شهرتی که هیچ اصل و اساسی نداشته باشد. “
و حدیث شریفی بدین مضمون آمده بود: “رحم الله امره عرف قدره و لم یتعد طوره؛ خداوند رحمت کند شخصی را که قدر و اندازه خود را بشناسد و پایش را از گلیمش دراز نکند. ” [کتاب خاطراتی از آیینه اخلاق صفحه۳۲ و ۳۵]
جهت مطالعه ۲۰ داستانک از آیت الله میرزا جواد آقای تهرانی اینجا را کلیک کنید]
