وَ أَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُوسَى علیه السلام :
مَنْ مَاتَ تَائِباً عَنِ الْغِیبَهِ فَهُوَ آخِرُ مَنْ یَدْخُلُ إِلَى الْجَنَّهِ وَ مَنْ مَاتَ مُصِرّاً عَلَیْهَا فَهُوَ أَوَّلُ مَنْ یَدْخُلُ النَّار
از سوى خدا به موسى وحى شد:
هر غیبت کننده اى که با توبه از دنیا برود، آخرین کسى است که به بهشت وارد مىشود و هر غیبت کننده اى که بر آن اصرار داشته باشد، و با این حال از دنیا برود و توبه نکند، اوّلین کسى است که داخل دوزخ مىگردد [إرشاد القلوب إلى الصواب ، جلد۱ ؛صفحه ۱۱۶]
داستانک ۱:
حضرت امام خمینى قدس سره در کنار درس و بحث به تفریح هم علاقه داشت. در جوانى روزهاى جمعه با طلاب براى تفریح از شهر خارج مىشدند، امّا قبل از حرکت مىفرمود: به چند شرط با شما بیرون مىآیم:
۱- نماز را اوّل وقت بخوانیم.
۲- در تفریح از کسى غیبت نشود. [خاطرات حجت الاسلام قرائتى(جلد ۲)، صفحه: ۹۰ ]
داستانک ۲:
حجه الاسلام سید احمد فاطمی فرمودند:
در اوایل طلبگی ام، روزی مرحوم علامه طباطبایی (ره) به حجره ام تشریف آوردند و فرمودند: ” پیداست که در این جا غیبت شده است!”
گفتم: بله پیش از آمدن شما، چند نفر که درسشان از من بالاتر بود، این جا بودند و کسی را غیبت کردند.
علامه فرمود:” باید می گفتی از این جا بروند، این حجره دیگر برای درس خواندن مناسب نیست؛ اتاق خود را عوض کن.” [مهر افروخته،ص:۹۵]