بعد از اینکه شهید بزرگوار، شهید حججی، به شهادت رسید، این سوال برای خیلی ها و خود من پیش آمد که، چطور می شود بعضی انسان ها اینطور مرگ را به بازی می گیرند، چطور اینقدر مرگ برایشان حل شده است.
خنجر کنار صورتش است، کنار شمرترین شمرهای زمان است، اما انگار نه انگار که قرار است تا دقایقی دیگر سر از تنش جدا شود.
حالا ما، یک زلزله سه ریشتری می آید تمام بدنمان می لرزد.
چطور بعضی ها اینطور هستند؟
یک دلیلش عدم وابستگی آنهاست.
اگر انسان وابستگی داشته باشد هیچ وقت نمی تواند درست حرکت کند.
شهید آوینی می فرماید: «مومن اگر وابستگی داشته باشد نمی تواند قیام کند و عصر ما عصر قیام است.»
بعضی ها به خانواده وابسته اند، بعضی ها به خانه، بعضی به زن و زندگی و …
این وابستگی ها مانند غل و زنجیر دست و پای انسان را می گیرد. وگرنه انسان اگر وابستگی نداشته باشد و جناب عزرائیل بخواهد جانش را بگیرد، مشکلی ندارد.
انسان باید مواظب وابستگی هایش باشد.
داستانک:
از علامه حلی پرسیدند: آب چاه پاک کننده است یا خیر؟
ایشان بعد از تحقیق به این نتیجه رسیدند که آب چاه پاک کننده است. زمانی که می خواستند فتوا دهند با خود گفتند من در منزلم چاه دارم، نکند به خاطر وابستگی به این چاه چنین فتوایی بدهم. دستور داد چاه منزلش را خراب کردند و دوباره تحقیق کردند و به همین نتیجه رسیدند.
ما اگر وابستگی داشته باشیم نمی توانیم درست تصمیم بگیریم.
مثلا من که از کالای خارجی استفاده می کنم، هیچ وقت نمی توانم بگویم شما کالای داخلی مصرف کنید، چون وابستگی دارم.
ما هرجا وابسته باشیم، آزاد نیستیم.
این شهدای عزیز ابتدا این مسائل را با خودشان حل کرذه اند. ابتدا از وابستگی ها آزاد شدند سپس خداوند آنها را به بهترین صورت که شهادت است، قبول کرد.
منبرک صحبتهاي كوتاه
