منبرک صحبتهاي كوتاه
امام حسن مجتبی(علیه السلام) می‌فرمایند: در دوران کودکی، شبی بیدار ماندم و به نظاره مادرم زهرا(سلام الله علیها) در حالی که مشغول نماز شب بود، گذراندم.
پس از آنکه نمازش به پایان رسید متوجه شدم که در دعاهایش یک‌یک مسلمین را نام می‌برد و آنها را دعا می‌کند، خواستم بدانم که درباره‌ی خودش چگونه دعا می‌کند.
اما با کمال تعجب دیدم که برای خود دعا نکرد.
فردا از او سؤال کردم: چرا برای همه دعا کردی، اما برای خودت دعا نکردی؟
فرمود: یا بُنَی! الجار ثم الدار.
پسرم! اول همسایه بعد خانه!
اگر بخواهیم درسی که این داستان برای ما دارد را در زندگی پیاده کنیم باید دلسوزی و دغدغه مندی برای دیگران را به عنوان اصل برای خود قرار دهیم.
دیگران را از نزدیکان خود بدانیم.
به عنوان مثال:
هر مشتری که به مغازه ما مراجعه می کند را از نزدیکان خود بدانیم.
در هوای سرد و برفی، اگر کسی کنار خیابان منتظر وسیله ای ایستاده است، با او همانند فرزند و نزدیکان خود رفتار کنیم.
اگر کسی هرگونه کمکی احتیاج دارد که از دست ما برمی آید، فرقی بین او و اقوام خود نگذاریم.
اینها همه از مصادیق دغدغه مند بودن نسبت به دیگران است که حضرت زهرا سلام الله علیها به ما می آموزند.
